Ο ΠΕΤΑΛΟΥΔΟΣ παραμύθι

Ένας Πεταλούδος ήθελε να παντρευτεί και γύρευε το πιο όμορφο λουλούδι για να το κάνει ταίρι του. Φτερούγιζε πάνω από τις ανθισμένες πρασιές με λογιών - λογιών λουλούδια φυτεμένα στη σειρά σα να τον περιμένανε. Πέταξε πρώτα ολόισια στις

μαργαρίτες, που έχουν συνήθειο και τις μαδούνε τα παιδιά και λένε με κάθε άσπρο φυλλαράκι που τραβούνε «μ’ αγαπά - δε μ’ αγαπά».

Ο Πεταλούδος πλησίασε και της είπε.

Κυρά Μαργαρίτα, είσαι σοφή, σε όλους απαντάς, μπορείς να μου πεις ποιο είναι το καλύτερο άνθος για να το παντρευτώ;

Μα εκείνη δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει, της κακοφάνηκε που την είπε Κυρά Μαργαρίτα και της ζητούσε συμβουλές ενώ ήτανε δεσποινίδα.

Αυτός πέταξε παρέκει στα ζουμπούλια.

Ωραία λουλουδάκια, λέει μέσα του ο Πεταλούδος, μα είναι ακόμα πολύ άβγαλτα, της πρώτης άνοιξης

Μετά στις ανεμώνες, του φανήκανε πικρές στη γεύση κι οι μενεξέδες πολύ μουντοί.

Ανοίξανε ύστερα τ’ άνθη της Κερασιάς, μα με το πρώτο φύσημα έπεφταν.

Του άρεσε πάρα πολύ ένα μοσχομπίζελο, του φάνηκε πολύ χαριτωμένο άσπρο και κοκκινωπό,ετοιμάστηκε να πάει να του μιλήσει μα βλέπει δίπλα του ένα μπιζέλι μεστωμένο.

Τι είναι αυτό;

Είναι η αδελφή μου, λέει το μοσχομπίζελο.

Πω, πω έτσι θα γίνεις και συ μια μέρα... και πήρε δρόμο.

Τ’ αγριόκλημα που άνοιξε μοσκοβολούσε, τώρα που πλησίαζε το καλοκαίρι μα του φάνηκε πολύ κίτρινο.

Έτσι περνούσε ο καιρός κόντευε το φθινόπωρο, ακόμα ν’ αποφασίσει ο Πεταλούδος. Τα χρυσάνθεμα κι οι ντάλιες δεν είχαν άρωμα.

Έτσι απόμεινε ο Πεταλούδος μοναχός, γεροντοπαλίκαρο κι ακόμα να πάρει απόφαση. Ήρθε ο χειμώνας. Ο αέρας φυσούσε, λύγιζε τα δέντρα, έβρεχε. Ο Πεταλούδος στάθηκε τυχερός και τρύπωσε μια βραδιά σ’ ένα σπιτάκι όπου είχανε αναμμένη σόμπα και ζεσταθήκανε τα φτερά του. Μα την άλλη μέρα είδε απ’ το τζάμι το φως, άνοιξε τα φτερά του και κουτουλούσε πάνω στο τζάμι για να βγει.