Απο το οπισθόφυλλο:
" Το ότι ο λόρδος Έλγιν έκλεψε τα γλυπτά του Παρθενώνα
στις αρχές του προ-προηγούμενου αιώνα είναι γνωστό. Το ότι το µπρίκι που τα μετέφερε
αρχικά στη Μάλτα βυθίστηκε σε έναν µικρό όρµο των Κυθήρων είναι επίσης γνωστό.
Αυτό όµως που παραµένει μυστήριο πάνω από διακόσια χρόνια μετά είναι πόσα από
τα δεκαεφτά κιβώτια µε τους αρχαιολογικούς µας θησαυρούς ανέσυραν τότε οι
Καλύµνιοι βουτηχτάδες…
Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ξεκινά στα Κύθηρα µε µια
παρέα παιδιών να ετοιμάζονται για τη µμεγαλύτερη, συναρπαστικότερη και πιο
ονειρική βουτιά της ζωής τους… Μα όταν αναδυθεί κανείς στο φως, αναρωτιέται
πάντα πού σταµατάει η αλήθεια και πού αρχίζει το όνειρο."
Ο Διονύσης Λεϊμονής, ο εκλεκτός συμπατριώτης μου, έγραψε ένα
βιβλίο που θα το αγαπήσετε απο την πρώτη σελίδα. Προσωπικώς εμένα μου θύμισε
βιβλία κλασικής λογοτεχνίας που διάβαζα μικρή. Με μάγεψε και δεν το άφησα απο
τα χέρια μου μέχρι να τελειώσει! Στην αρχή έχει την ιστορία του νησιού των
Κυθήρων και κατόπιν την ιστορία της κλοπής των μαρμάρων του Παρθενώνα απο τον
λόρδο Έλγιν. Είναι τόσο συναρπαστική η διήγηση που νομίζεις ότι είσαι εκεί και
σου έρχεται να φωνάξεις :
"Ε! που πάτε τα μάρμαρα μας; Αφήστε τα γρήγορα κάτω,
είναι η ιστορία μας. Είναι το σύμβολο της ψυχής του κάθε Έλληνα"
Μετά η ιστορία εκτυλίσσεται στα Κύθηρα, στο σήμερα, όπου μια
παρέα μικρών παιδιών βοηθάει τον αρχαιολόγο Δημήτρη στις καταδύσεις για την
ανακάλυψη του δέκατου έβδομου κιβώτιου που αιώνες τώρα η θάλασσα των Κυθήρων
έκρυψε στα βάθη της. Ο λόγος του συγγραφέα είναι πλούσιος σε όμορφες λέξεις, η
αφήγηση σε κρατάει σε εγρήγορση, η περιπέτεια συναρπάζει μικρούς και μεγάλους.
Το βιβλίο το μοιράστηκα με τους μικρούς μου ακροατές τα
Χριστούγεννα του 2014 και το κείμενο καθήλωσε μικρούς και μεγάλους. Ένα βιβλίο
που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα και είναι πραγματικό κόσμημα για τη βιβλιοθήκη του
δικού σας θησαυρού, του παιδιού σας.
https://www.youtube.com/watch?v=IOvUOZfkokw
Ένα μικρό απόσπασμα
Ξεπετιούνται τα νησιά κι οι Θεές από το πουθενά;
Μια φορά κι έναν καιρό, απλωνόταν μια θάλασσα εκεί ακριβώς
που συναντιούνται το Αιγαίο, το Ιόνιο και το Κρητικό πέλαγος. Μια θάλασσα που
ώρες ώρες την έβλεπες ήρεμη κι άλλοτε πάλι θύμωνε και μούγκριζε σαν κάποιος να
την πείραξε, θηρίο ανήμερο. Κάποια μέρα, όταν κανείς δεν το περίμενε κι ούτε το
φανταζόταν, τσουπ, να σου και ξεφυτρώνει στην επιφάνεια απ' τα βάθη της μια
μικρή, τόση δα κουκκίδα γης! Σιγά σιγά, αυτό το μικροσκοπικό νησί ήρθαν και το
κατοίκησαν άνθρωποι απο τα γύρω μέρη κι από τότε έπαψε να είναι έρημο. Με
κούραση και υπομονή οι κάτοικοι του έχτισαν σπίτια χαμηλά μα όμορφα,
μοιράζοντας δίκαια το καινούριο νησί τους σε πολλά ξεχωριστά κομμάτια, έτσι που
ξεφύτρωσαν σκορπισμένα με τάξη στο όμορφο τοπίο του εξήντα τέσσερα μικρά,
γραφικά χωριά. Ένα από αυτά το είπαν Λιβάδι κι έβοσκαν τα πρόβατα, τα γίδια και
τα γελάδια τους, το άλλο πάλι το ονόμασαν Ποταμό κι ήταν γεμάτο από κάθε είδους
ψάρια, γόπες,
πέστροφες, μαρίδες, γαύρο και σφυρίδες. Σε όλα τα χωριά
τους οι κάτοικοι του νησιού
έδωσαν από ένα όνομα, όμως το πιο ωραίο το
είπαν Χώρα, εκεί που βρίσκονται οι δίδυμοι κόλποι. Μα κι ολόκληρο το νησί
χρειαζόταν στο τέλος ένα όνομα, κι αφού οι άνθρωποι τυράννησαν πολύ το μυαλό
τους μέρες πολλές, και δεν τους κόλλαγε ύπνος, το βάφτισαν στο τέλος Κύθηρα κι
ευχήθηκαν μέσα απ' την καρδιά τους να τους ζήσει, να τους αντέξει πάνω του, να
μη βουλιάξει απ' το βάρος τους.
Αργότερα ήρθαν στο νησί, γιατί το ζήλεψαν για την ομορφιά
του, και ξένοι νονοί δίνοντάς του δεύτερη ονομασία - Τσιρίγο το είπαν αυτοί.
Έτσι, το νησί μας έμεινε γνωστό στην ιστορία με δυο ονόματα, όπως λέμε για
ανθρώπους Κωνσταντίνος-Αλέξανδρος ή Σπυριδούλα-Φωτεινή!
Οι κάτοικοι του νησιού αυτού γρήγορα άρχισαν να δουλεύουν με
μεράκι τη γη κι αυτή τους αντάμειψε για τον κόπο τους με πολλά προϊόντα
απαραίτητα για να ζήσουν, όπως το ξανθό λάδι. Στη συνέχεια έφτασαν και το
κατέκτησαν πολλές φλύαρες μέλισσες, να κάνουν παρέα στους κατοίκους βουίζοντας
πάνω απ' τα κεφάλια τους, κι ο τόπος πλημμύρισε από μυρωδάτο, λαχταριστό
μελάκι. Έτσι πρόκοψαν με τα χρόνια οι άνθρωποι και το νησί έγινε ζηλευτό. Ως
και μια θεά το διάλεξε να αναδυθεί μέσα από τα νερά του, η ουράνια θεά της
ομορφιάς, η κόρη του μεγάλου Δία, η ξανθιά Αφροδίτη. Ο μύθος λέει πως μια
ηλιόλουστη μέρα ξεπρόβαλε απ' τα βάθη της θάλασσας και στην αρχή ούτε που το κουνούσε
απ' το ξεχωριστό μέρος. Έπειτα από καιρό, μόνο, η Κυθέρεια Αφροδίτη χώθηκε μέσα
σε ένα μεγάλο κοχύλι για να ταξιδέψει μέχρι την Κύπρο, όπου κι έμεινε τελικά
για να ζήσει κοντά στους ανθρώπους, που τη λάτρεψαν και την είχαν δίπλα τους να
τους προστατεύει.. Από τότε το νησί, Κύθηρα ή Τσιρίγο, ονομάζεται και νησί της
Αφροδίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου