Ακόμη και αν δεν βυθιστώ ποτέ ξανά,
κρυφά , ανυπόμονα,
με μάτια μισόκλειστα, μπορεί και μισανοιγμένα
στο τρυφερό αντάμωμα των θαλασσών
που ορίζουνε το φως ημέρας λαμπερής.
Ακόμη κι αν δεν απιθώσω γι άλλη μια φορά
τη συστολή του ανοιξιάτικου ονείρου
σε πουπουλένιο στρώμα
σκαρφαλωμένο πάνω στο λόφο
που στριμώχνονται πληθωρικά η αρετή, η ομορφιά και η
ευγένεια.
Ακόμη και αν δεν καταφέρω για άλλη μια φορά
να προλάβω να τρυπώσω στα κρυφά,
σαν πιτσιρίκι που πασχίζει να αποφύγει την τιμωρία μετά απ’
τη ζαβολιά,
στην φιλόξενη κρυψώνα που λάξεψε η αξιοσύνη,
την κρυψώνα τη λουσμένη με φως
από τον κατάλευκο μανδύα της αγνότητας.
Ακόμα και αν δεν ξανακούσω με τη λαχτάρα του πρωτάρη
Λόγια καρδιάς χαρούμενα μα και λυπητερά
Ελπιδοφόρα, ανάλαφρα
μα βουτηγμένα κάποτε στης απελπισίας το καμίνι
λόγια που λαχταρά η ψυχή, λόγια που αναζητάει η σκέψη,
λόγια δοσμένα, χαρισμένα,
πασπαλισμένα με το συμπαντικό φως.
Ακόμα και τότε εσύ θα είσαι εδώ,
θα είσαι εκεί, πιο πέρα, παρακάτω.
Είναι γεμάτο από τα χνάρια σου το σκονισμένο βιβλίο των
αναμνήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου