Παραμύθι από την πανέμορφη συλλογή του Ν. Πολίτη…

Σ’ ένα χωριό, η μαμή άκουσε μια νύχτα πολύ δυνατούς χτύπους στην πόρτα της. Σηκώνεται ν’ ανοίξει, και βλέπει έναν άντρα, ψηλό ίσαμε το νταβάνι και άγριο, οπού της είπε με χοντρή χοντρή φωνή: «Έλα γλήγορα κυρα-μαμή, να πάμε να ξεγεννήσεις τη γυναίκα μου που τη πιάσανε οι πόνοι». Η μαμή τρομασμένη, τον ρώτησε ποιος είναι και που κάθεται, γιατ’ ήτανε άγνωστο πρόσωπο. «Μη σε νοιάζει» της είπε, «ποιος είμαι και που κάθομαι, μόνο κάνε γλήγορα». Η δόλια η μαμή δε μπορούσε ν’ αρνηστεί, γιατί τον σκιάχτηκε… μόνο σηκώθηκε, εφόρεσε τα σκουτιά της κι επήε ξοπίσω του. Σαν βγήκαν απ’ τ’ Αργαστήρια, πάλι τον ξαναρώτησε πού την πάει στην ερημιά. Εκείνος της απ’λοήθηκε να τραβά τη στράτα της και να μη βγάνει τσιμουδιά.

Στα τελευταία, σαν περπάτησαν κάμποση ώρα στην ερημιά, σε λίγο σταθήκανε μπροστά σ’ ένα σπίτι που ‘λαμπε σαν τον ήλιο. Μπαίνει μέσα η μαμή, και τι βλέπει; Ένα κορίστι όμορφο, με πράσινα μάτια, με χρυσά μαλλιά, άσπρη σαν το χιόνι, μια νεράιδα, γιούλη μου! Η κουρούνα η μαμή εσάστισε απ’ την πολλή ομορφάδα, και σαν ήθελε να την κοιτάξει, εθάμπωναν τα μάτια της. Τέτοια ομορφάδα δεν την είχε ξαναϊδεί. Μα κείνο που την έκανε να σαστίσει περσότερο, ήτανε οι κουρτίνες οι μεταξωτές του κρεβατιού, τα μεταξωτά σεντόνια και τα μαξιλάρια, που μοιάζανε σαν μιανής γειτονοπούλας της που λογάριαζε να κάνει τη χαρά της την Κυριακή. Τα ξανακοιτάζει η μαμή καλά καλά, και βλέπει πως κι η μάρκα ήτανε της ίδιας….

Σαν ξελευτερώθηκε η νεράιδα, η μαμή, για να γνωρίσει κατόπι τα ρούχα, έβρεξε τα χέρια της στο αίμα της λεχώνας κι έκανε απάνου σ’ αυτά ένα σταυρό για σημάδι. Μα όσο κι αν πάσκισε η μαμή να προφυλαχτεί, η νεράιδα την πήρε χαμπάρι και της είπε: «Γιατί, κυρά-μαμή, έβανες σημάδι; Μη για να δεις αν είναι τα σκουτιά της γειτόνισσάς σου; Ναίσκες, αυτηνής είναι, και αφιγκράσου την ιστορία μας: Εμείς οι νεράιδες, άμα θα παντρευτούμε γιά γεννήσομε, παίρνουμε τα σκουτιά σας, τα μεταξωτά σας, κι ό,τι άλλο θέλομε από σας τις γυναίκες, για να στολιστούμε. Μα θα μου πεις, πώς δεν μας βλέπετε σαν τα παίρνομε; Άκουσε να σου το πω κι αυτό: Γενούμαστε πεταλουδίτσες και μπαίνομε απ’ τη κλειδαρότρυπα στα σπίτια σας. Στερνά, χωνούμαστε μες στα σεντούκια σας, παίρνομε ότι θέλομε, και σαν κάνομε τη δουλειά μας, σας τα φέρνουμε πίσω. Την ώρα π’ ακούτε και τρίζουν τα σεντούκια σας, αυτή την ώρα παίρνομε τα ρούχα σας, και οι λεκέδες που ‘χουνε, και λέτε πως είναι του σεντουκιού, δεν είναι του σεντουκιού, αλλά τα λερώνομ’ εμείς, και σαν κουτοί που ‘σαστε σεις οι άνθρωποι, δεν το καταλαβαίνετε».

Η γουρσούζα η μαμή, όσο άκουε τη νεράιδα, τόσο έτρεμε απ’ το φόβο της. Σε κομμάτι, σαν ξετρόμαξε κι ήρθε στα φρένα της, είδε μικρές μικρές πεταλουδίτσες να μπαίνουνε μονοκοπανιά απ’ την κλειδαρότρυπα και τις χαραμάδες των παραθυριών, να γίνουνται ταμάνιμα ολόχρυσες νεράιδες με χρυσά μαλλιά.

Επάγαιναν να καλοτυχίσουν τη λεχώνα και να της φκηθούνε να ζήσ’ η τσούπα της. Σε λιγάκι αρχίσανε να τραγουδάνε και να χορεύουνε, μα τόσο γλυκά, που η μαμή λιγοθύμαγε από την ομορφιά. Σαν αποτραγούδησαν κι εδώκανε της μαμής με το τουλούμι τα φλουριά για τον κόπο της, την πήραν όλες, κι η λεχών’ αντάμα, την πήγαν σ’ ένα αλώνι, και την έβαναν μπροστά στο χορό. Σαν εχόρευαν, που λες, και τα ποδάρια των ξωτικών έβγαναν σπίθες, άξαφνα ακούστηκε να κράζει κόκορας. Αφεγκράστηκαν οι νεράιδες, και σαν κατάλαβαν πως κράζει άσπρος κόκορας, ξανάδεσαν πάλι το χορό. Ξανάκραξε και δεύτερη βολά, μα δεν τις ένοιασε. Μα σαν έκραξε η τρίτη βολά, τότες κατάλαβαν πως ήτανε μαύρος κόκορας, κι έτσι εγινήκανε ούλες πάλε πεταλουδίτσες κι εφύγανε.

Σαν έφταξε η μαμή σπίτι της, μισοπεθαμένη απ’ το φόβο της, πρώτη της δουλεία ήτανε να κατουρήσει τα φλουριά, για να μη γενούνε κάρβουνα. Ύστερα πήγε να κοιτάκει τα ρούχα της γειτόνισσάς της. Σαν άνοιξαν το σεντούκι και είδανε το σημάδι που ‘κανε η μαμή, από λίγο να ξεραθεί το κακόμοιρο το κορίτσι από την τρομάρα του.