Ο Μικρότερος Αστυνομικός στην Αριζόνα (μικρή ιστορία) "Βάλσαμο για την ψυχή"

Απο το βιβλίο "Βάλσαμο για την ψυχή στο χώρο της δουλειάς" των Jack Canfield & Mark Victor Hansen εκδόσεις Διόπτρα

Η συμπόνια είναι η βασική αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ο Τόμι Όστιν εργαζόταν στο τελωνείο της Αριζόνα. Εκεί, το ψέμα και η εξαπάτηση ήταν ένα καθημερινό γεγονός. Όλοι εί¬χαν μια δικαιολογία και μια δική τους εκδοχή. Γι' αυτό ο Τόμι έπρεπε να είναι ξύπνιος και σκληρός — και ήταν και τα δύο.

Ο Κρις ήταν ένα κοκαλιάρικο εφτάχρονο αγόρι που νοσηλευόταν με λευχαιμία. Εκείνο έβλεπε έναν απλούστερο κόσμο. Οι ήρωες του ήταν ο Πάντσο και ο Τζων, αστυνομικοί με μοτοσικλέτες που όργωναν τις τηλεοπτικές λεωφόρους και έκαναν το καλό. Ο Κρις ήθελε να γίνει σαν αυτούς.

Η μητέρα του Κρις, η Λίντα, μεγάλωνε μόνη το παιδί της και είχε μετακομίσει στο Φοίνιξ με την ελπίδα μιας καινούριας, καλύτερης ζωής. Όμως τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν.

Ένα απόγευμα ο Τόμι είχε πάει να επισκεφτεί ένα φίλο του στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν ο Κρις. Ο Κρις τον αιφνιδίασε με ένα, «Ψηλά τα χέρια. Αστυνομία, συλλαμβάνεσαι». Όπως κάνουν οι άντρες με τα παιδιά, ο Τόμι πήγε με τα νερά του. Όπως κάνουν τα παιδιά με τους άντρες, ο Κρις του το ανταπέδωσε με πλούσια φαντασία, αθωότητα και εμπιστοσύνη. Γι' αυτό το λόγο ο Τόμι θέλησε να του κάνει ένα δώρο.

Ο Τόμι ήξερε πως αυτό το κοκαλιάρικο παιδάκι δεν θα γινόταν ποτέ ο αστυνομικός που ονειρευόταν και έτσι εκείνος σκέφτηκε έναν τρόπο για να κάνει το παιδί αστυνομικό. Για το σκοπό αυτό ζήτησε τη βοήθεια δύο αστυνομικών που έκαναν περιπολίες σε αυτοκινητόδρομους, του Σκοτ και του Φρανκ, δυο γνωστών του γυναικών, του αφεντικού του και ενός διοικητικού Τμήματος Δημόσιας Ασφάλειας της Αριζόνα.

Γην πρώτη μέρα ο Κρις μπήκε σε ένα αληθινό περιπολικό και άναψε και τη σειρήνα. Έπειτα πέταξε με ένα ελικόπτερο ης αστυνομίας. Επίσης οδήγησε μια μικροσκοπική αστυνομική μοτοσικλέτα που δούλευε με μπαταρία και πήρε το "σήμα" του. Τον ανακήρυξαν επίσης, "τον πρώτο και μοναδικό επίσημο επτάχρονο αστυνομικό στην Αριζόνα". Οι δύο γυναίκες έμειναν άγρυπνες όλη νύχτα για να του ράψουν μια στολή. Ο Κρις έζησε τo όνειρο του για τρεις υπέροχες μέρες, γεμάτες ενθουσιασμό και αγάπη.

Την τέταρτη μέρα ο Κρις ζήτησε από τη μαμά του να του φέρει τη στολή στο νοσοκομείο. Ο Σκοτ κι ο Φρανκ καρφίτσωσαν πιάνω της το "σήμα" του και την ίδια μέρα ο Κρις πέθανε. Υπήρξαν κάποιοι που σκέφτηκαν ότι ακόμα ένα παιδί έπεσε θύμα της λευχαιμίας — όμως εκείνη την ημέρα είχε πεθάνει ένας αστυνομικός.

Όταν η Λίντα τον πήγε πίσω στην πατρίδα της για την κηδεία, το άψυχο σώμα του παιδιού συνοδεύτηκε από την Ομάδα Περιπολιών της Αριζόνα. «Εμείς θάβουμε τους αδελφούς μας», είπαν και έκαναν στον Κρις κηδεία αστυνομικού.

Μια φράση από τον Λόουελ λέει, «Δεν είναι τι δίνουμε, αλλά τι μοιραζόμαστε». Ο Τόμι, οι αστυνομικοί Σκοτ και Φρανκ, η μαμά του Κρις, η Λίντα και περισσότεροι από έντεκα χιλιάδες εθελοντές σε ογδόντα δύο περιφέρειες μοιράστηκαν το δώρο του Κρις. Το Ίδρυμα "Κάνε Μια Ευχή", που δημιουργήθηκε στην κουζίνα μιας μητέρας που θρηνούσε για το παιδί της, έχει Πραγματοποιήσει από το 1980 περισσότερες από 37.000 ευχές Παιδιών με βαριές ασθένειες. Σε διεθνές επίπεδο, άλλα 3.000 παιδιά τουλάχιστον έζησαν την εμπειρία που άφησε κληρονομιά "ο πρώτος και μοναδικός εφτάχρονος αστυνομικός στην Αριζόνα